Al het afval, bijeen verzameld op de de kleine betegelde plaats, is oorverdovend hard aanwezig. Ineens doet mijn rug pijn, ik herken de felle scheut in mijn onderrug. Onder in mijn buik plopt naïef de mogelijkheid tot nieuw leven op, even zinloos als lachwekkend, nu ik beelden voorbij van twee mensen die elkaar liefkoosden op dit matras, een gerimpeld gezicht dat zich in pijn

door alzheimer geteisterde geest van mijn schoonmoeder onderstreepte onze onsamenhangende relatie nog pijnlijker We hadden onze geliefde poes naar de dierenarts moeten brengen. Samen met de kinderen hadden we haar na afloop een mooi plekje in onze tuin gegeven.  “Je was de beste poes die ik kende” en “XOXO” en “Voor de liefste poes ooit”. Hoe vaak had ik mijn gezicht verstopt in haar pluizige vacht?

Zelfs jij en je zus zijn niet één persoon, en jullie zijn een eeneiige tweeling, kun je nagaan. Ze begon te praten en ik luisterde naar de kleine hobbeltjes en rimpels, waar een opgroeiende scholier

Soms lukt het niet, want ik schrijf op gevoel en soms zit mijn gevoel potdicht. Ons huis is te klein, individuele aandacht is belangrijk en een auto waarin iedereen past ook, dus het De fronsjes, de gaapjes, de lachjes: puur en onbewust, omdat een baby alleen maar ís en niet wil zijn Maar als je iets voor jezelf houdt, dan raak je helemaal potdicht, tenminste... ik wel. Dan durf ik die deksel helemáál niet meer te openen, uit angst dat er per ongeluk iets uit glipt.

Ook wanneer een pandemie je dwingt, om maandenlang online les te volgen. Het minimale deed hij en ik voorzag problemen in de derde. De problemen komen altíjd in de derde, maar hij luisterde niet. Dan ineens, tijdens een vakantie, pikt hij mijn moestuin in. Dagelijks fietst hij naar ons landje en hij spit en plant en plukt en zijn gezicht straalt.

En waar praat je dán over met volwassenen? Vraag je naar hun werk? Hoe hun dag was? Ze blijken namelijk pubers te zijn, óf nodig opgevoed te moeten worden en als je pech hebt: een combinatie Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Daarom vertel ik ze dat de puberteit niet echt bestaat. Hierdoor vergeten wij dus heel die puberteit, maar op school ligt dat anders.

Ik zou dat potverdikke zijn, maar…. ik zou dat ook niet zijn. Hij snoeit, graaft, plant en oogst en ik zie hem genieten in de buitenlucht. Hij praat over grote groenprojecten, waarin pleinen vol tegels worden veranderd in ecologische, circulaire Maar we praten samen over didactiek en pedagogiek en mijn hele opvoeding wordt alsnog verweven met het , punten en komma's, ook goud?

Dan krijg je zoiets als pleinvrees, of claustrofobie en zelf heb ik soms last van hoogtevrees. Dan kijk ik per ongeluk met aandacht in een afgrond, maar dat kan ik dan beter niet doen, want dan word Nog één keer keek ik achterom, naar het lichte zand, de horizon die over leek te gaan in de hei en de paar

Of je nu stief-, pleeg-, bonus-, of biologisch moedert: zorg verbindt, of je wil of niet. Ik vond het verfrissend om hem over liefde te horen praten als een concept buiten onszelf om. Dat kan heel ongevoelig overkomen en dat doen soms pijn, ook al wéét ik dat ze er niks aan kan doen, Maar nu…  Op de dagbesteding waar ze twee dagen per week naar toe gaat, maakt ze schilderijen en een was uitgenodigd door de burgemeester om te kijken hoe hij hangt en ze was natuurlijk trots als een pauw

“Daar zou je niet in passen…” “Ikke grote mens?” “Ja. Héle grote vrouw.” Wat was dat eigenlijk relatief rustig, zo ná die intensieve baby-/peuter-/kleuter-tijd en vóór de jaren Maar toch, iedere keer als ik eraan denk dat het nog maar een paar jaar duurt, voordat ze uit zullen Grote-Mensen-Vrouw…” In de ochtend had ze een broek aangetrokken vol vlekken, want ik had niks anders meer dat haar paste Opgegroeid met drie broers pakte ik vroeger iedere kans om mijn krachten te meten aan en zelfs nu ik

Knorrepotten hebben wat dat betreft een unieke positie in onze samenleving en daarom omarm ik dat stukje De cirkel was doorbroken en dat heeft hem goed gedaan, maar herinneringen aan de passieve afwezigheid Iemand pijn doen kan ook zonder handen of woorden.  De snelle rit naar de supermarkt voor extra pakjes sap en wat fruit of snoep, ze zullen het herinneren De pleister die je bij je hebt voor hun blaar, of de troost die je biedt nadat de berm-brandnetels hun

Nieuw leven is natuurlijk per definite iets moois en wat is er dan fijner dan je eigen ervaringen delen