Hoe goed begrijp ik mijn zoons, die vastliepen in het onderwijs en tegelijkertijd zó hongerig zijn naar kennis en kunde. Hoe goed snap ik hun wil om autonoom hun interesses te mogen volgen. Maar laat dat nou net het eerste zijn, wat je in het onderwijs inlevert: je autonomie.
Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Blijkbaar is dat normaal gedrag en dus gaan ze zelf ook met hun ogen rollen. En ondertussen vergeten wij dat dit gedrag, in minder ontwikkelde landen, nauwelijks bestaat. Daar hebben ze wel wat anders aan hun hoofd, dan checken of een snavelbekkie wel een leuke selfie oplevert.
Daarom vertel ik ze dat de puberteit niet echt bestaat. Dat er hormonale en lichamelijke veranderingen zijn, maar dat dat het wel zo’n beetje is. De rest is cultuur.
"Drie jaar zat hij achter zijn game computer en drie jaar vroeg ik me af of de havo wel bij hem paste. Het minimale deed hij en ik voorzag problemen in de derde. De problemen komen altíjd in de derde, maar hij luisterde niet.
Zo zinloos zijn de woorden van ervaring, als het de ervaring van een ander is.
Hij wil het op zíjn manier."
“All by myself…. Don't wanna be… Aááállll byyyyyy myyyyysélf.”
Ik schoot overeind. Was mijn dochter zachtjes aan het zingen? Zo verdrietig? Om één uur ’s nachts? Zong ze terwijl ze sliep? Was ze aan het slaapzingen?
Op een andere nacht zou het me zijn ontgaan, want onze slaapkamer grenst niet aan de hare. Maar ik voelde me niet helemaal lekker en was naar de logeerkamer verhuist. Dat wist mijn dochter niet, dus ze had zich onbespied en ongehoord gevoeld.