Columns

"De drukte die je deze week ervaart, omdat je vroeger moet koken dan normaal, ze zullen het waarderen.

De snelle rit naar de supermarkt voor extra pakjes sap en wat fruit of snoep, ze zullen het herinneren.

De pleister die je bij je hebt voor hun blaar, of de troost die je biedt nadat de berm-brandnetels hun kuiten raken, ze zullen opgroeien met de geruststellende gedachte dat je er bént."

"Als je ouder wordt en het leven je bij de kraag vat, zijn broers en zussen die er voor zorgen dat je je weer even jong en onbezonnen voelt, super welkom. Maar mijn zus heeft dezelfde broers en zussen en heeft ze toch niet nodig om zich weer jong te voelen. Ze blijft altijd jong. Ik hoef bij haar óók niet alles uit de jaren te halen, want ze verandert niet en ze zal nooit uitvliegen."

"Ze leek het laatste woord bijna uit te spugen, zoveel moeite kostte het haar om me de vraag te stellen en verwachtingsvol keek ze me aan, met die glimmende schoen van chocolade in haar handen. Maar werkelijk waar: al had ze met een stronk broccoli gestaan, dan had ik nog “JA!” gezegd, zo blij was ik met deze kleine grote stap."

Hoe goed begrijp ik mijn zoons, die vastliepen in het onderwijs en tegelijkertijd zó hongerig zijn naar kennis en kunde. Hoe goed snap ik hun wil om autonoom hun interesses te mogen volgen. Maar laat dat nou net het eerste zijn, wat je in het onderwijs inlevert: je autonomie.

...Dat gevoel is het, maar dan met vlaktes, donkere ruimtes, grote stiltes en bijzonder mooie dingen, zoals de natuur, of een kind. Dat mooie kind, dat ooit met een lichtflits van fluorescerende moleculen in mijn buik ontstond en veertien jaar later naast mij staat en net zo overspoeld wordt, als ik...

Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Blijkbaar is dat normaal gedrag en dus gaan ze zelf ook met hun ogen rollen. En ondertussen vergeten wij dat dit gedrag, in minder ontwikkelde landen, nauwelijks bestaat. Daar hebben ze wel wat anders aan hun hoofd, dan checken of een snavelbekkie wel een leuke selfie oplevert.

Daarom vertel ik ze dat de puberteit niet echt bestaat. Dat er hormonale en lichamelijke veranderingen zijn, maar dat dat het wel zo’n beetje is. De rest is cultuur. 

"Drie jaar zat hij achter zijn game computer en drie jaar vroeg ik me af of de havo wel bij hem paste. Het minimale deed hij en ik voorzag problemen in de derde. De problemen komen altíjd in de derde, maar hij luisterde niet.

Zo zinloos zijn de woorden van ervaring, als het de ervaring van een ander is.

Hij wil het op zíjn manier."

“All by myself…. Don't wanna be… Aááállll  byyyyyy myyyyysélf.”

Ik schoot overeind. Was mijn dochter zachtjes aan het zingen? Zo verdrietig? Om één uur ’s nachts? Zong ze terwijl ze sliep? Was ze aan het slaapzingen?

Op een andere nacht zou het me zijn ontgaan, want onze slaapkamer grenst niet aan de hare. Maar ik voelde me niet helemaal lekker en was naar de logeerkamer verhuist. Dat wist mijn dochter niet, dus ze had zich onbespied en ongehoord gevoeld.

Ik kon even niet schrijven. Soms lukt het niet, want ik schrijf op gevoel en soms zit mijn gevoel potdicht. Ik weet niet waarom het dicht zat. Misschien omdat ik verdriet had, maar meestal als ik verdriet heb, schrijf ik juíst een tekst of een versje, dus dat is het waarschijnlijk niet...

Ik vroeg de kinderen zich klaar te maken. Het daaropvolgende ochtendritueel -doorgaans rumoerig- verliep onnatuurlijk stil. Vandaag zouden we afscheid nemen van oma, de moeder van mijn man. We konden amper bij ons gevoel, want de laatste weken waren een achtbaan geweest...

Uitgerekend vandaag lijkt er geen filter te zijn tussen mij en de wereld. Al het afval, bijeen verzameld op de de kleine betegelde plaats, is oorverdovend hard aanwezig. De dominantie van de vuilniszakken, vol met todden die ooit een mens verwarmden, het achteloos weggegooide vloerkleedje, waarop eerder stramme voeten beschermd werden tegen koud zeil, een kapotte lampenkap, het afgebroken kledinghangertje...