Jungle

“Ik kom me even melden, want ik heb een uur gemist…”

“Welk vak heb je gemist?”

“Wat?”

“Wat zegt Ú”

“Oh sorry, wat zegt ú?”

“Welk vak heb je gemist?”

“Wiskunde, maar Van Kempen weet er van, alleen ik moest van Meeuwese even hier…”

“Niet zo brutaal! Het is MENEER van Kempen en MEVROUW Meeuwese, dat is nogal onbeleefd om het zo te zeggen!”

“Oh… eh… nou, van mevrouw Meeuwese moest ik dus…”

Bovenstaand brutaal kind is mijn dochter. Ik wist helemaal niet dat ze brutaal is. Zij wist dat ook niet. 

De omgang met volwassenen is zo simpel als ze klein zijn. In die aandoenlijke fase, waarin zelfreflectie nog compleet ontbreekt, steken ze tegen ieder willekeurig slachtoffer lange monologen over Minecraft af. Maar op een gegeven moment beseffen ze zélf dat anderen misschien helemaal geen interesse hebben in Mob Hunters, Lush Caves en Pickaxes. En waar praat je dán over met volwassenen? Vraag je naar hun werk? Hoe hun dag was? Dat vraagt moed en oefening, maar nog voordat dit tot wasdom komt, gebeurt er vaak iets anders.

Ze blijken namelijk pubers te zijn, óf nodig opgevoed te moeten worden en als je pech hebt: een combinatie van die twee. Als ze dat niet al merken aan de veranderingen in hun lichaam, komen ze er via de wereld om hun heen wel achter. 

Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Blijkbaar is dat normaal gedrag en dus gaan ze zelf ook met hun ogen rollen. En ondertussen vergeten wij dat dit gedrag, in minder ontwikkelde landen, nauwelijks bestaat. Daar hebben ze wel wat anders aan hun hoofd, dan checken of een snavelbekkie een leuke selfie oplevert.

Daarom vertel ik ze dat de puberteit niet echt bestaat. Dat er hormonale en lichamelijke veranderingen zijn, maar dat dat het wel zo’n beetje is. De rest is cultuur. 

Nou, dat vonden ze een grote opluchting. Wat er niet is, daar hoef je je ook niet naar te gedragen. 

Hierdoor vergeten wij dus heel die puberteit, maar op school ligt dat anders. De ene leerkracht wil met “jij” en “Dirk” worden aangesproken, maar de ander vindt dat pubers vooral, nou ja, púbers zijn… Ze deinzen er niet voor terug om dingen te zeggen als: “Koppen dicht”, of wantrouwen íedere beweegreden waarom huiswerk niet af zou zijn, of een les te laat bezocht wordt. Naar de ene leerkracht wordt vrolijk: “Hé Van Kempen” geroepen, en die groet joviaal en lachend terug, maar de volgende vindt dat brutaal of respectloos. 

Het is een jungle. 

Waarin het per klas, buurman, generatie, bibliotheekpersoneel, ooms, tantes, cultuur en ja, ook ouders, wisselt of ze tussen óf boven jongeren staan.

Dat geeft niet, het leven ís nou eenmaal een jungle. 

Maar de volwassene die mijn dochter die dag corrigeerde, wist niet dat zij de les gemist had, omdat ze een meisje wilde steunen die in een ruzie beland was. Ze wist niet dat mijn dochter mij gebeld had, vanuit de wc op school en dat ik op mijn scherm een huilend en overstuur kind zag, met rode ogen en happend naar adem en dat mijn dochter haar probeerde te troosten. Ze wist niet dat ze vervolgens probeerde te bemiddelen, tussen het huilende meisje en een groep boze meiden, en daarom bij haar bleef. Ze wist ook niet dat zij daarna, nog warrig en in beslag genomen door het voorval, zich ging melden omtrent de gemiste les. 

Ze weet eigenlijk niks. Het kwam er niet van, want mijn dochter vergat “Mevrouw” te zeggen.

(* Vanwege privacy redenen zijn de namen aangepast.)