Hoe goed begrijp ik mijn zoons, die vastliepen in het onderwijs en tegelijkertijd zó hongerig zijn naar kennis en kunde. Hoe goed snap ik hun wil om autonoom hun interesses te mogen volgen. Maar laat dat nou net het eerste zijn, wat je in het onderwijs inlevert: je autonomie.
Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Blijkbaar is dat normaal gedrag en dus gaan ze zelf ook met hun ogen rollen. En ondertussen vergeten wij dat dit gedrag, in minder ontwikkelde landen, nauwelijks bestaat. Daar hebben ze wel wat anders aan hun hoofd, dan checken of een snavelbekkie wel een leuke selfie oplevert.
Daarom vertel ik ze dat de puberteit niet echt bestaat. Dat er hormonale en lichamelijke veranderingen zijn, maar dat dat het wel zo’n beetje is. De rest is cultuur.
