Ik denk niet dat jongeren niet kunnen plannen; het is geen raketwetenschap. En ik denk dat het nóg moeilijker is als de taken op die planning voor jou worden bepaald of niet bij We willen dat onze jongeren zich volwassen gedragen, maar behandelen ze vervolgens als kinderen. eindelijk, na al die jaren, eigenaar van hun eigen ontwikkeling. Jongeren die van een middelbare school af komen, moeten enorm wennen aan de vrijheid; meer dan de jongeren

“Wat zijn jouw kinderen lief voor jou”, zei ze.  “Ja,” zei ik, “dat zijn ze.”  Na negentien jaar trouwe dienst was het op. Ik jankte om de poes en om mijn schoonmoeder, om kisten die verdwijnen zonder woorden en om doosjes vol

Maar zelfs nu -ondanks je vader, waarvan ik hou en ondanks jullie vier, waar ik dol op ben- voel ook “Jij?” “Ja. Want ieder mens stáát ook gewoon op zichzelf. Zelfs jij en je zus zijn niet één persoon, en jullie zijn een eeneiige tweeling, kun je nagaan. “Jij legt altijd alles zo duidelijk uit, mam….”  Ik gaf haar een zoen.  En dan wil ik geen spijt hebben van de jaren... die waren.

Misschien omdat ik verdriet had, maar meestal als ik verdriet heb, schrijf ik juíst een tekst of een Dan juicht mijn hart en verwonder ik me over hun reflexen die zich aan mij openbaren...  Dus nu schrijf ik weer, want schrijven is delen en delen kan alleen als het van jezelf mag. Maar als je iets voor jezelf houdt, dan raak je helemaal potdicht, tenminste... ik wel.

Ook op die uren, of juíst op die uren. Het doorzetten. De discipline.  Philips II stuurt de hertog van Alva naar Nederland en de watergeuzen jagen de Spanjaarden weg bij Den Drie jaar zat hij achter zijn game computer en drie jaar vroeg ik me af of de havo wel bij hem paste. De game computer blijft na al die jaren…. uit. Vier jaar lang volgde hij een opleiding tot vormgever en vier jaar lang maakte hij mooie dingen.

“Jij zou zó’n gekke leraar zijn mama. Echt een héle vreemde, maar ook een hele goede, er is níks wat jij niet uit kunt leggen.” Maar ik kan kennis niet op het juiste moment of op de juiste manier reproduceren en dat moet. Mijn andere zoon, koos na drie jaar havo en vier jaar mbo, alsnog voor een hbo. Laat de jongeren kiezen. Laat de keuze eerlijk zijn.

Soms volgt er dan een golf van duizeligheid, waardoor we wegkijken en het juist níet meer kunnen overzien mooie kind, dat ooit met een lichtflits van fluorescerende moleculen in mijn buik ontstond en veertien jaar En dan kan ik het loslaten… Oók dat kind, of misschien juist dat kind, dat zó verweven lijkt te zijn, Wat dat voor jou kan betekenen? Ja mama…. JA!… Het is zó stil en ruim hier…-

Verrast keek ik mijn zus aan, eenenvijftig jaar is ze. En tweeënveertig jaar ben ik al in haar leven, maar deze vraag overviel me compleet. Ik heb me nooit haar jongere zus gevoeld. Dat lijkt een kleinigheidje, maar ik heb in 42 jaar nog nooit iets van haar aangeboden gekregen, dus “Ja Jiska! Jazeker!

Vaart “Voetjes wijd, Jis! Voetjes wijd!’ Mijn zus zat te schateren achterop mijn bagagedrager. “JA JA JAAAAAAA LA LA LAAAAA JOE JOE JOOOEEEEEE!” “Ja, Jiska…. Ze blijft altijd jong. “JAAAAA FLUITVOGELTJE!!! LA LA LA LAAAAAA Mééérel!”

Hoe hij nooit meer opnieuw had meegedaan en het uiteindelijk ontgroeide, maar al jong leerde dat hij Maar mocht de avondvierdaagse toevallig één van de dingen zijn die jij met je kinderen beleeft: De drukte bent gekomen, de partner of de buurvrouw die je hebt gevraagd voor de avond dat je zelf  niet kan, jouw aanmoediging om tien kilometer te kiezen in plaats van vijf en zelf optimistisch mee te lopen, of jouw struikelen of hun stempelkaart kwijtraken, dan is er iets veel waardevoller dan de uiteindelijke medaille: jouw