Zoals jullie misschien al wel weten is mijn kinderboekenserie Ferm (voor gevoelige kinderen met een sterke Los van wat de workshops en voorleessessies die ik zelf verzorg, werk ik graag samen met Annemieke Boom De kostuums worden genaaid, het script geschreven en ook Ferms' stoere Elviskuif zal niet ontbreken ;

Maar Ferm gaat over emoties, het bewust worden hiervan, wat voor gedrag er soms uit voort kan vloeien Om ze dan even tot nadenken te stellen door eenvoudige vragen te stellen, levert mooie gesprekken op! jij wel eens een broertje of zusje de schuld, van iets wat je zelf hebt gedaan", vond ik hilarisch. ) sloten we af met een tekensessie waarbij iedereen ijverig aan de slag ging. Neem dan gerust contact op via info@lentezoet.nl

Voor iedereen die van verdieping houdt of gewoon geinspireerd wil worden. Samen met Maaike van der Haar van Mizzemos kinderliedjes mag ik de dag openen met liedjes en gedichten Verder kijk ik gewoon erg naar de lezingen uit én verheug ik me op nieuwe ontmoetingen!

dat geëindigd is.  Er flitsen beelden voorbij van twee mensen die elkaar liefkoosden op dit matras, een gerimpeld gezicht Stug door te gaan, maar mijn filter ontbreekt.  Trots en glanzend zijn hun selfies. weer een geheel worden, groter zelfs dan de som.

Kinderen kunnen niet plannen, horen de basisscholen, en dus worden kleuters getraind in het invullen Twee van onze vier kinderen hebben de overstap gemaakt van drie HAVO/VWO naar MBO4 en onze derde staat Nu ga ik verder waar ik gebleven was. Als je tijdens de gymles ongesteld bent en naar de wc gaat om te verschonen, loop je het risico een onvoldoende We willen dat onze jongeren zich volwassen gedragen, maar behandelen ze vervolgens als kinderen.

De door alzheimer geteisterde geest van mijn schoonmoeder onderstreepte onze onsamenhangende relatie “Hoe heb je dat gedáán?” vroeg ze. Ik keek haar aan. te veel vreemde verhalen gelezen, verhalen van grafkisten die ze delfden en waar aan de binnenkant krassen “Dan graaf je haar toch op?”, zei ze… “Dan weet je het.” Ze had mooi aangekleed in haar kist gelegen, ik had haar sjiekste kleren bij elkaar gezocht.

Soms lukt het niet, want ik schrijf op gevoel en soms zit mijn gevoel potdicht. Ik had verdriet omdat ik 37 ben, vier kinderen heb en mijn lijf nog zo graag zou willen dragen. te grijpen naar dát, waar ik negen maanden lang naar had verlangd. Ons gezin ziet mijn stilte en vraagt wat er is, maar wat moet ik zeggen?  Ratio wint het, vooralsnog,  van gevoel. Maar schrijven zal ik.

Ik gaf haar een zoen.  “Gewoon af en toe lekker zwelgen dus en gewoon meebrullen met dit soort liedjes, dat geeft niks en daar “Het gaat wel weer… ik had ook gewoon een rotdag.” Het waren geen grote dingen, maar blijkbaar groot genoeg, om je om één uur ’s nachts “ all by myself Maar ik ga het niet minderen: deze tijd.

Eigenlijk wil ik haar niet storen, want haar lieve gezicht kijkt zo geconcentreerd. Ik hield ervan, maar het ging niet, het ging gewoon niet. “Wat een bijzondere verhalen hè mama?”  Snel, snel, schoenen aan, want onze middelste zoon heeft een intake gesprek op een groen MBO. “Dan gaan we dit doen.” , gaat.

Jungle “Ik kom me even melden, want ik heb een uur gemist…” “Welk vak heb je gemist?” “Wat?” “Welk vak heb je gemist?” Blijkbaar is dat normaal gedrag en dus gaan ze zelf ook met hun ogen rollen. Naar de ene leerkracht wordt vrolijk: “Hé Van Kempen” geroepen, en die groet joviaal en lachend terug de gemiste les. 

Dat gevoel, dat je kan overvallen, wanneer je onder een hoog gebouw staat en de top wilt zien en dus je hoofd ver naar achter gooit. Dat gevoel is het, maar dan met vlaktes, donkere ruimtes, grote stiltes en bijzonder mooie dingen, zoals En soms gaat dat gevoel gepaard met vrees. de grootsheid ervaart.

“Jij zou zó’n gekke leraar zijn mama. In plaats van te antwoorden, slik ik mijn bitterzoete gevoel weg en ik geef haar een zoen. Hij snoeit, graaft, plant en oogst en ik zie hem genieten in de buitenlucht. Zijn handen zijn goud. Zijn hoofd is goud. En ik?