Tijdens een van haar heldere momenten, keek ze me ineens recht aan. In haar ogen was geen spot of ironie te lezen, ook geen afgunst. Dat ze na een kwartier ineens naar adem hapt, met van die grote verschrikte kattenogen en dat ze er dan Terwijl ik piekerde over ons dode harige vriendinnetje, flitste ineens het beeld van mijn schoonmoeder En indirect kreeg het afscheid van mijn schoonmoeder zo alsnog zijn eigen woorden en sloot ook ik, weer

Iedere andere nacht zou het me ontgaan zijn, want onze slaapkamer grenst niet aan de hare. “Tja,” zei ik, "als je íedere dag en íeder uur gaat zitten zwelgen, dan is het misschien een ander verhaal “Ja hoor, maar ik zong wel een ander nummer…. ik zong dan: “ Had ik maar íemand om van te houden….”   Want ieder mens stáát ook gewoon op zichzelf.

Ons huis is te klein, individuele aandacht is belangrijk en een auto waarin iedereen past ook, dus het iets met biologie zijn of met hormonen, of misschien zelfs wel met mijn leeftijd en eitjes die nog iedere De fronsjes, de gaapjes, de lachjes: puur en onbewust, omdat een baby alleen maar ís en niet wil zijn En ineens komt alles eruit: mijn dromen, de baby die vervliegt, mijn lege buik, mijn verlangen, mijn

Óók wanneer de stof niet interessant was. Iedere maand zie ik hoe ze groeit: ze leert leren! Écht leren!  Ik word zo enthousiast van haar ijver, dat ik alsnog gretig duik in de stof, die ik ooit haatte. Snel, snel, schoenen aan, want onze middelste zoon heeft een intake gesprek op een groen MBO. Dan ineens, tijdens een vakantie, pikt hij mijn moestuin in.

In die aandoenlijke fase, waarin zelfreflectie nog compleet ontbreekt, steken ze tegen ieder willekeurig Maar op een gegeven moment beseffen ze zélf dat anderen misschien helemaal geen interesse hebben in Mob , púbers zijn… Ze deinzen er niet voor terug om dingen te zeggen als: “Koppen dicht”, of wantrouwen íedere Dat geeft niet, het leven ís nou eenmaal een jungle. 

Hoe goed snap ik hun wil om autonoom hun interesses te mogen volgen. Maar laat dat nou net het eerste zijn, wat je in het onderwijs inlevert: je autonomie. “Als dit soort vakken mijn interesse hadden, was ik wel voor het vwo gegaan,” antwoordt mijn zoon. Een lerarenopleiding, hoe ironisch... Het vuur voor onderwijs, natuur en kinderen brandt nog iedere dag in mij en het spiegelt dagelijks, maar

Het ís stil en ruim.”  “Iedere keer als ik hier ben, val ik bijna flauw,” zei ze en ze keek me vragend aan.  De grootsheid van dat wat het leven eigenlijk is: iets waar we maar beperkt invloed op uit kunnen oefenen kan ik het loslaten… Oók dat kind, of misschien juist dat kind, dat zó verweven lijkt te zijn, met iedere dat de golf me optilt en ik een beetje duizelig word en daarna weer op mijn voeten beland, voelt het ineens

Ze ís mijn zus, maar ze voelt als een kind. Misschien is dat wat “zorgen voor” automatisch brengt. En ja, af en toe hou ik mezelf inderdaad tegen. Soms vanwege ontmoediging of gebrek aan acceptatie. Ze volgt gewoon elke impuls die in haar opkomt, maar nu bevond ze zich duidelijk op onbekend terrein. iedereen een stukje aanbiedt?”. Liefde laat zich inderdaad soms tegen houden. Ook bij mij. Dat doe ik dan zelf.

“Daar zou je niet in passen…” “Ikke grote mens?” “Ja. Héle grote vrouw.” Wat was dat eigenlijk relatief rustig, zo ná die intensieve baby-/peuter-/kleuter-tijd en vóór de jaren waarin huiswerk, hormonen en nachtelijke gesprekken hun intrede doen. Maar toch, iedere keer als ik eraan denk dat het nog maar een paar jaar duurt, voordat ze uit zullen Opgegroeid met drie broers pakte ik vroeger iedere kans om mijn krachten te meten aan en zelfs nu ik

veel ouders met hun kinderen mee, mijn zusje is er een van en zelf sta ik deze week op zaterdag bij de intocht drie kilometer ook prima is bij kleine kleuterbeentjes, het schoolshirt dat je snel uitwast omdat er ijs die je uiteindelijk opspeldt…. op die smoezelige shirtjes en die ze met hun stoffige plakhandjes aan iedereen