Hoe ziet zo'n workshop er nou uit? in overleg en is natuurlijk ook afhankelijk van de tijd, maar hieronder heb ik een voorbeeld van hoe zo'n workshop er uit kan zien. , het bewust worden hiervan, wat voor gedrag er soms uit voort kan vloeien en wat het nou eigenlijk zegt Erg interessant thema om met kinderen te bespreken, want juist deze eerlijke mensjes voelen veel zaken

Nog even en het is zover! Bij dit toffe evenement draait alles om de opvoeding van kinderen. Misschien zie ik jullie daar?

zakt. Mijn man ziet enkel een oude matras die naar de stort moet, maar mijn zoon en ik zien onzichtbare moleculen door de lucht zweven, huidschilfers, ziektekiemen, oud zweet dat verdampt in sporen die we niet zien Het is de eerste keer dat ze zoiets helemaal zelfstandig mogen doen en ze stralen om zoiets groots. en moeder, en ik zou mijn tanden zetten in die zoete, rode aardbei en het sap zou over mijn kin druipen

Als je een totaal ongemotiveerde middelbare scholier hebt, raad ik daarom zeker aan om je hierin te verdiepen Zet een zestienjarige op een middelbare school en als hij twee minuten te laat komt, moet hij zich de Zet diezelfde zestienjarige op een vervolgopleiding en ineens willen leerkrachten bij de voornaam worden Een middelbare scholier die klaar lijkt te zijn voor de stap naar een vervolgopleiding, heeft zelfs nog Misschien als we daar zouden beginnen...

Soms lukt het niet, want ik schrijf op gevoel en soms zit mijn gevoel potdicht. Ik weet niet waarom het dicht zat. Ons gezin ziet mijn stilte en vraagt wat er is, maar wat moet ik zeggen?  Ondankbaar naar ouders met ziekte of dood! Totdat mijn zusje vraagt.  Totdat mijn vriendin vraagt. 

Vandaag zouden we afscheid nemen van oma, de moeder van mijn man. “Wat zijn jouw kinderen lief voor jou”, zei ze.  “Ja,” zei ik, “dat zijn ze.”  , zei ze… “Dan weet je het.” Dat wist ik al wel, maar nu wist ik het zeker. “Dag…” zei ik, “ik zal je missen.”

Was mijn dochter zachtjes aan het zingen? Zo verdrietig? Om één uur ’s nachts? “Tja,” zei ik, "als je íedere dag en íeder uur gaat zitten zwelgen, dan is het misschien een ander verhaal Zo samen zachtjes zingen in het donker.  “Weet je,” zei ik. Het is niet gek hoor, wat je voelt. Het is zelfs heel logisch. Ik gaf haar een zoen. 

Mijn zoon bleef. Iedere maand zie ik hoe ze groeit: ze leert leren! Écht leren!  Hij wil het op zíjn manier.  Maar het stilzitten en het binnen zijn, zuigt hem leeg. Zal hij dit echt gaan doen en wordt het dan leuk of zwaar? Daar had ik niet zoveel op te zeggen, want bij mij komt ook altijd van alles vanzelf samen. 

en de zon die laag en goudkleurig door de lichte sluierbewolking scheen. -   “Ja, dat is zo,” zei ik. Het ís stil en ruim.”  Wie met aandacht kijkt, ziet meer, zeggen ze. Maar eigenlijk klopt dat niet. Maar wat als je dezelfde ervaring kunt voelen, zónder angst? … Het is zó stil en ruim hier…-

“Wat zegt Ú” “Oh sorry, wat zegt ú?” “Welk vak heb je gemist?” Het is MENEER van Kempen en MEVROUW Meeuwese, dat is nogal onbeleefd om het zo te zeggen!” In die aandoenlijke fase, waarin zelfreflectie nog compleet ontbreekt, steken ze tegen ieder willekeurig Heel de dag zitten ze tússen pubers en die rollen met hun ogen en hebben nergens zin in. Dat er hormonale en lichamelijke veranderingen zijn, maar dat dat het wel zo’n beetje is.

“Jij zou zó’n gekke leraar zijn mama. Zoiets bestaat namelijk niet: een leraar met een leerprobleem.” Hoe goed begrijp ik mijn zoons, die vastliepen in het onderwijs en tegelijkertijd zó hongerig zijn naar Wederom kreeg ik een zoon die stil werd. Terwijl ik dit typ, komt mijn zoon uit school.

Zíj́ was zíj́. Ze ís mijn zus, maar ze voelt als een kind. Misschien is dat wat “zorgen voor” automatisch brengt. ”  Ooit zei een van onze zoons dit en ik denk dat het klopt. houding naar mijn zus. Enkel dat was al raar om te zien, want mijn zus twijfelt zelden.