met Sven (onze oudste zoon, vormgever en van richting geswitcht, maar ex student in het onderwijs) sloten

In haar ogen was geen spot of ironie te lezen, ook geen afgunst. En indirect kreeg het afscheid van mijn schoonmoeder zo alsnog zijn eigen woorden en sloot ook ik, weer

Ik knipte het af net voordat ik zijn kist sloot  -“sorry papa, sorry, sorry sorry”-  en maak nog steeds

Wij zien beelden, ons brein slaat makkelijk op hol. gerimpeld gezicht dat zich in pijn afwend in een kussen, we zien het allemaal en de enige manier om die klote

Het slaat nergens op, maar anders krijg ik dat kistje niet die ongezellige kast in.