Verrast keek ik mijn zus aan, eenenvijftig jaar is ze. Maar de meeste keren dat ik een muurtje voel, is het vanuit zelfbescherming. Na een korte blije knik met haar hoofd, zag ik dat haar iets te binnen schoot en ze twijfelde.  gezegd, zo blij was ik met deze kleine grote stap. “Ja Jiska! Jazeker! Verheugd knikte ze met haar hoofd en ik ging verder met koken, terwijl ik in mijn hoofd de tweeënveertig

om op gang te komen. en kreten uitsloeg als een kind dat in de draaimolen zit. Met hoofdletters, want je kunt het maar zijn: “Groot”. Opgegroeid met drie broers pakte ik vroeger iedere kans om mijn krachten te meten aan en zelfs nu ik , kaatste ik terug. 

Nu is hij wel vaker een beetje mopperig en op zich heb ik me met die kant van zijn karakter redelijk Maar deze keer werd het al snel duidelijk. Hoe hij er later achter kwam dat hij deze kwijt was geraakt en niet wist hoe hij het op moest lossen. We hebben later nog heel wat keren de avondvierdaagse met onze eigen kinderen gelopen. gevraagd voor de avond dat je zelf  niet kan, jouw aanmoediging om tien kilometer te kiezen in plaats